کد مطلب:313668 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:296
قدمگاه حضرت عباس در شیراز
در بعضی اخبار وارد شده كه خداوند را مكان هایی است كه عبادت كردن در آن مكان ها را دوست می دارد، و وجود امثال این اماكن از الطاف غیبیه ی الهیه است كه درماندگان و اشخاص مریض و مظلوم و خائف و نظایر آنها بدانجا پناه می برند و حاجت خویش را به وسیله ی یكی از بزرگان از خداوند مسئلت می كنند، و غالبا نیز با حاجت برآورده شده و عافیت و آسودگی خاطر مراجعت می كنند. یكی از آنها همین مكانی است كه به قدمگاه حضرت عباس علیه السلام معروف است.
آنچه از قدما و بعض كتب كه درباره ی شیراز نوشته شده است به دست آمده این است كه این زمین، منطقه ای پر گیاه و خوش آب و هوا بوده و ملك مرحوم حاج محمداسماعیل زارع، فرزند مرحوم حاج عبدالنبی، محسوب می شده است و ایل قشقایی هنگام ییلاق و قشلاق در آنجا توقف می كرده اند. یك سال محمد قلیخان ایلخانی (متوفی سال 1283 ق)، كه ابنیه و آثار خیریه ی او از مسجد و حسینیه و حمام و باغ و غیر آنها در شیراز معروف بوده و یاد وی در كتاب «آثار عجم» آمده است، در این سرزمین توقف می كند. او جوانی داشته كه سخت مریض می شود و مشرف به مرگ می شود. مادرش چون از حیات او مأیوس می گردد به گوشه ای خلوت صحرا رفته و با گریه و زاری به حضرت عباس علیه السلام توسل می جوید. در بین توسل، از كثرت گریه از حال رفته، و می شنود كه گوینده ای می گوید: فرزند تو خوب شد! برمی خیزد به چادر می آید و فرزندش را صحیح و سالم می یابد. شفای فرزند خویش را از بركت حضرت عباس علیه السلام دانسته و ماجرا را به عرض پدر وی می رساند.
محمد قلیخان ایلخانی، درصدد خرید زمین از مرحوم حاج محمداسماعیل
[ صفحه 500]
برآمده، مالك آن یك فیمان زمین، كه عبارت از 2361 متر باشد، تقدیم حضرت عباس علیه السلام می كند و می گوید: من هم در این كار خیر سهیم باشم. امر می كند همانجا كه آن زن متوسل شده بوده، بنایی برپا كنند تا هر كس بخواهد توجهی كند به آنجا برود. لذا به مرور آن محل به قدمگاه حضرت عباس علیه السلام معروف شده و حالیه، غالبا مردم با نذورات و ذبح گوسفند و اطعام طعام به آنجا می آیند و روزهای شنبه جمعیت كثیری در آن مكان جمع می شوند و غالبا نیز با حوائج برآورده شده مراجعت می كنند. مسجدی هم در سال 1367 ق در نزدیكی آن بنا تأسیس شده است. [1] .
آنچه از قدما و بعض كتب كه درباره ی شیراز نوشته شده است به دست آمده این است كه این زمین، منطقه ای پر گیاه و خوش آب و هوا بوده و ملك مرحوم حاج محمداسماعیل زارع، فرزند مرحوم حاج عبدالنبی، محسوب می شده است و ایل قشقایی هنگام ییلاق و قشلاق در آنجا توقف می كرده اند. یك سال محمد قلیخان ایلخانی (متوفی سال 1283 ق)، كه ابنیه و آثار خیریه ی او از مسجد و حسینیه و حمام و باغ و غیر آنها در شیراز معروف بوده و یاد وی در كتاب «آثار عجم» آمده است، در این سرزمین توقف می كند. او جوانی داشته كه سخت مریض می شود و مشرف به مرگ می شود. مادرش چون از حیات او مأیوس می گردد به گوشه ای خلوت صحرا رفته و با گریه و زاری به حضرت عباس علیه السلام توسل می جوید. در بین توسل، از كثرت گریه از حال رفته، و می شنود كه گوینده ای می گوید: فرزند تو خوب شد! برمی خیزد به چادر می آید و فرزندش را صحیح و سالم می یابد. شفای فرزند خویش را از بركت حضرت عباس علیه السلام دانسته و ماجرا را به عرض پدر وی می رساند.
محمد قلیخان ایلخانی، درصدد خرید زمین از مرحوم حاج محمداسماعیل
[ صفحه 500]
برآمده، مالك آن یك فیمان زمین، كه عبارت از 2361 متر باشد، تقدیم حضرت عباس علیه السلام می كند و می گوید: من هم در این كار خیر سهیم باشم. امر می كند همانجا كه آن زن متوسل شده بوده، بنایی برپا كنند تا هر كس بخواهد توجهی كند به آنجا برود. لذا به مرور آن محل به قدمگاه حضرت عباس علیه السلام معروف شده و حالیه، غالبا مردم با نذورات و ذبح گوسفند و اطعام طعام به آنجا می آیند و روزهای شنبه جمعیت كثیری در آن مكان جمع می شوند و غالبا نیز با حوائج برآورده شده مراجعت می كنند. مسجدی هم در سال 1367 ق در نزدیكی آن بنا تأسیس شده است. [1] .
[1] حياة العباس، شيخ محمدجعفر شاملي، ص 71.